همین امروز شروع کنیم. کاری که امروز انجام می دهیم تعیین می کند یک سال، دو سال یا حتی ده سال دیگر قرار است در کدام پله زندگی مان باشیم. ارزش هر انسان براساس عملکرد آن سنجیده می شود، یعنی براساس کاری که انجام می دهد.
ارزش زمان را بدانیم
ارزیابی بر اساس عملکرد یک واقعیت است. برای همین باید بر روی کارهای مهم وقت بگذاریم و با سپردن آن به فردای نیامده، زمان خودمان را از دست ندهیم. نمیخواهم بگویم که زندگی محدود یا فرصت های از دست رفته دیگر قابل جبران نیستند؛ اما هر وقت روی چیزی سرمایه گذاری می کنیم در حقیقت برای آن ارزش و بها می پردازیم، و « زمان » عمرمان را خرج می کنیم. « زمان » موهبتی است که روی زندگی ما تاثیر زیادی دارد و عملکرد ما در طی این زمان است که « شخصیت » ما را تعریف می کند.
دشمن لجباز درون خود را خفه کنید!
تعلل ها و امروز و فردا کردن های هر روزه ما شاید بزرگترین دشمن موفقیت ما هستند. راه اندازی یک کسب و کار خیلی سخت است و مستلزم این است که کارهای مشقت بار و دشواری انجام بدهیم که به مذاق هر کسی خوش آیند نیست. اگر دنبال جذب مشتری های بیشتری هستیم، خودمان باید برای جلب نظر آنها تلاش کنیم؛ کسی نمی آید دو دستی آنها را به ما تحویل بدهد. خودمان باید دست بجنبانیم، تولید محتوا کنیم و روش هایی برای افزایش فروش ابداع کنیم، تا کسب وکارمان جان بگیرد.
اگر میخواهید از نردبان ترقی بالا بروید، باید با افراد مهم ارتباط بگیرید، استراتژیک باشید، هدفمند فکر کنید، هر کار لازم را انجام بدهید و روی کارتان متمرکز باشید. اینها کارهایی است که باید انجام بدهیم. درست است؟! همه ما این چیزها را می دانیم. چیزی به اسم جادو یا نسخه سحرآمیزی برای رسیدن به موفقیت وجود ندارد. اما معلوم نیست چرا وقتی باید شروع کنیم خودمان را به کری می زنیم و همه چیز را پشت گوش می اندازیم و مثل دیروز دوباره زندگی مان را شروع می کنیم و تکرار می کنیم : « از فردا شروع می کنیم ». دشمن لجباز درون خودتان را خفه کنید.
فردا وجود خارجی ندارد
همین امروز، فردا وجود ندارد؛ این زمزمه ای است که هر روز باید با خود تکرار کنیم. برای یک زندگی پربازده، شاد و هدفمند باید در ابتدا خودتان به این باور برسید؛ زیرا متمرکز شدن یکی از طاقت فرسا ترین کارهای دنیا است.
همیشه انگار یک چیزی وجود دارد که حواس آدم را پرت می کند. موبایل، تلویزیون، دوست، همسایه، بازی کردن و هزاران کار کوچک و بی ارزش که می توانیم مقصر شروع نکردن خود بدانیم. خودمان بهتر از هر کسی می دانیم که هیچکدام از اینها نمی توانند حواسمان را پرت کنند، مگر اینکه خود ما مجوز آنها را صادر کنیم!!!
زندگی را سخت تر نکنیم
با قدرت و نفوذ ابزارهای ارتباط جمعی امروز به سادگی می توانیم افراد موفق را پیدا کنیم، زندگی شان را ببینیم، کتاب ها و مقالات و آموزش های آنها را فرا بگیریم و گمان کنیم که ما هم می توانیم مثل آنها باشیم و ما هم با ایده آنها موفق شویم. اما لحظه طلایی شما از زمانی آغاز می شود که همه این ها را دور بریزید.
ما در طول سال های زندگی مان همیشه مشغول جمع آوری ایده هستیم. ایده هایی که شاید خیلی از آنها برای ما کارایی نداشته باشند – که اگر میشد تا به حال تغییری در زندگی مان داشت- و باعث پسرفت مان باشند. بهتر است سعی کنیم زندگی را برای خودمان ساده کنیم. زندگی به اندازه کافی سخت هست، پس بیایید سخت ترش نکنیم.
طفره رفتن را کنار بزنیم
وقتی مشکلی وجود دارد باید حل بشود. اگر قرار بر حل مشکل است باید اول قبول کنیم که مشکلی وجود دارد. خیلی ها هستند که حتی نمی خواهند قبول کنند سبک زندگی شان اشکال دارد و آن را به این صورت توجیه می کنند :
- خیلی عادیه که هر چند دقیقه یکبار گوشی ام را چک کنم.
- مشکلی نیست اگر دز اینترنت و برنامه های موبایلم دور دوری کنم
- مسئله ای نیست اگر خسته و کسل باشم
- آدم های زیادی با این شرایط کشور مثل من زندگی می کنند
- با این اوضاع بد، مگر میتوان بهتر از این هم بود
- – و …..
ما در دنیای مدرن، دائما با اهمال کاری و پشت گوش انداختن کارها دست به گریبان هستیم. شخصیت های مهم تاریخی از قبیل سعدی، داوینچی، ملاصدرا و ارسطو و هرودوت و صدها انسان بزرگ و اندیشمند دیگر، گوشزد کرده اند « طفره رفتن دشمن کامیابی در زندگی است. »
امروز و فردا نکنیم
خودمان هم می دانیم که امروز و فردا کردن چقدر مضر است. واقعا هیچ انسان سالمی از این کار لذت نمی برد، ولی مقابله با آن کار سختی است. برای این کار سخت، تنبلی را کنار بگذارید و از همین امروز و همین لحظه شروع کنید.
انجام کارهای بزرگ و سخت به صرف انرژی زیادی نیاز دارد. امروز و فردا کردن ربطی به کوچکی و بزرگی کار ندارد. درست وقتی که به یک شیطونک حواس پرت کن مثل گوشی و تلویزیون راه میدهیم تا تمرکزمان را به هم ریخته و حواسمان را پرت کند، از مفید بودن فاصله می گیریم و بازدهی مان پایین می آید.
شیطونک حواس پرت کن
گاهی کاری را با هیجان، تمرکز و انگیزه بالا شروع می کنیم، ولی وسط کار با خودمان می گوئیم : « بذار یه پست، استوری یا خبر را چک کنم، یه چیز کوچولوئه چیزی نمیشه، بعدش می گوئیم، خب خسته شدم، بذار یه قسمت دیگه از این سریال ببینم. بعدش یه ویدئو توی لب تاپ. اخرشم غول مرحله آخر یعنی اینستا!!» وقتی حس می کنیم در حال مغلوب شدن هستیم و جانی برایمان نمانده، و همه کارهایمان به تعویق افتاده، مظلومانه به خودمان می گوئیم : « به خدا ! آخرین بار بود که شیطنت کردم ». واقعا !؟ ما که راست می گوئیم!
